Veel terroristen beginnen weer op vrije voeten te komen en belanden in rehabilitatieprogramma's. Maar terwijl de Global War on Terror uit het boekje is geschrapt, ondervindt de argeloze luchtreiziger naar een ver land er nog narigheid van.
Onlangs vloog ik naar Brasilia voor een conferentie tussen Nederland en de opkomende grootmacht daar - iets wat overigens niet betekent dat Nederland een rechtstreekse vlucht van Amsterdam naar 's werelds vijfde economie kent. In mijn geval ging het via Frankfurt en Sao Paolo. Dat was dus zes keer controle, poortjes en scanners passeren, broekriemen en jasjes uit, besnuffeld worden, enzovoort.
Helaas, maar toch fijn om andere redenen, heb ik ooit een heupoperatie ondergaan zodat mijn lichaam voor een deel met externe elementen is gevuld. Titanium, een kostbaar metaal dat naar douanemaatstaven een halve terrorist van mij heeft gemaakt. Ik merkte dat zo'n tien jaar geleden al, toen bleek dat de winkelpoortjes van de filialen van Het Kruidvat niet bestand bleken tegen mijn heupen en ik, na mijn boodschappen netjes te hebben afgerekend, steeds weer voor een pijnlijk alarm zorgde bij het verlaten (en soms al bij het betreden) van de winkel.
Het Kruidvat is inmiddels klantvriendelijker geworden, in de luchtvaartbranche is men zo ver nog niet. Steeds meld ik bij het naderen van de veiligheidspoortjes proactief dat het alarm vanwege mijn titaniumheup gillend zal afgaan, maar enig effect heeft dat niet. Integendeel, de security agenten lijken er alleen maar strenger van te worden. 'Dat kan elke terrorist wel zeggen. Juist daarom moeten we u extra fouilleren, want u zou dat heupprobleem kunnen gebruiken als camouflage voor een onderbroekenbom.' Eerst moet ik nog twee keer door het poortje lopen om te kijken of het alarmsignaal geen toevalstreffer is, een op zich al vernederende exercitie in half ontklede staat, maar het onvermijdelijke gevolg blijft dat ik uit de rij word getrokken om dan tussen twee achterdochtige heren te worden afgevoerd naar een plek om me verder te laten betasten.
Opmerkelijk is hoe de procedures daarbij van land tot land blijken te verschillen. Misschien zegt dat wel iets over het antiterrorismebeleid in die landen. In Frankfurt (op weg naar Sao Paolo) was men vooral geïnteresseerd in het litteken dat de chirurg had achtergelaten en waardoor ik levenslang getekend ben. Broek uit, litteken geïnspecteerd, vooruit gaat u maar. Maar in omgekeerde richting, op de terugreis naar Amsterdam, volstaat zo'n kosmetische, zij het tamelijk intieme, controle niet. Dat litteken kan iedereen wel laten aanbrengen, dus daar moet nog flink geklopt en gescand worden, om er zeker van te zijn dat ik tussen Frankfurt en Amsterdam niet alsnog zal toeslaan. In Sao Paolo vindt in beide richtingen (naar Brasilia resp. Frankfurt) een zeer ingrijpende fysieke bevoeling plaats, maar in het eerste geval maakt men er veel meer werk van. Blijkbaar is men banger voor een binnenlandse aanslag dan voor eentje ergens op de terugreis boven de Atlantische Oceaan.
Ondertussen onderga ik dit zo gelaten mogelijk en trek een verontschuldigend gezicht, alsof ik begrip moet hebben voor de medereizigers die zich door mij vertraagd en zelfs bedreigd voelen. Ik verg veel van mijn reisgenoten die ook nog eens goed op m'n spullen moeten passen, want alles van waarde ligt weerloos aan het eind van de bagageband tot ik terugkeer uit het fouilleerhok.
Voordat mijn weerzin tegen deze gang van zaken me definitief laat besluiten om luchthavens voortaan te boycotten, heb ik besloten nog één middel te proberen. Ook ik wil een rehabilitatieprogramma. Titanium staat op de lijst van strategische goederen. Het wordt bijvoorbeeld gebruikt voor kogellagers in lanceerinrichtingen van raketten, en bij centrifuges voor uraniumverrijking. Die goederen vallen onder het wapenexportbeleid, je mag ze niet zonder vergunning exporteren. Als je aantoont dat je reisbestemming niet Iran of Noord-Korea, Israël of Pakistan is, loopt het wel los en doet de douane niet zo moeilijk over zo'n exportvergunning. De volgende keer vlieg ik niet als mens maar als zelfreizende handbagage, ik meld me bij de douane aan als strategisch goed, en wapper met mijn exportvergunning.
