Is het dan toch allemaal voor niets geweest in Afghanistan?

Onze inspanningen beklijven alleen als we tientallen jaren betrokken blijven en structurele nazorg leveren. 

Bijna negen jaar geleden schreef ik in deze krant over de eerste hevige gevechten van de Nederlandse soldaten in de Baluchi-vallei tussen Chora en Tarin Kowt in de provincie Uruzgan (Van opbouwmissie naar vechtmissie, 27 juli 2006). Nu is dit wederom een van de plekken waar hevig wordt gevochten en waar de Talibaan hard op weg zijn om de controle over grote delen van Uruzgan weer veilig te stellen.

De situatie in Uruzgan is geen uitzondering. In Baghlan, waar Nederland een militaire bijdrage leverde tussen 2004 en 2006, werden eind mei nog acht Talibaan-strijders en vijf politieagenten gedood in hevige gevechten. De Afghaanse veiligheidstroepen zijn er sinds het begin van deze maand bezig met een groot offensief tegen de oprukkende Talibaan. In Kunduz, waar Nederland tussen 2011 en 2013 de Afghaanse politie trainde, is de situatie nog slechter. Ruim tienduizend families zijn er de afgelopen tijd op de vlucht geslagen voor zware gevechten tussen de Talibaan en de Afghaanse strijdkrachten, waarbij de stad Kunduz op het spel staat. En in Mazar-e-Sharif, waar de Nederlandse politietrainers nu zitten, werd begin april nog het kantoor van het Openbaar Ministerie door de Talibaan aangevallen.

De grote vraag die zich noodzakelijkerwijs opdringt, is of dit betekent dat de Nederlandse inspanningen en de inzet van Nederlandse soldaten allemaal voor niets zijn geweest? Op puur militair-strategisch vlak lijkt het antwoord vrij duidelijk, in ieder geval op de korte termijn. Maar de situatie is ingewikkelder als men naar het grotere plaatje van ontwikkeling en politieke stabiliteit kijkt op de langere termijn. Er bestaat geen glazen bol waarin we kunnen zien hoe Afghanistan er over vijf of tien jaar voor staat, maar Nederland heeft wel degelijk een belangrijke bijdrage geleverd aan het ontwikkelingsproces in het land.

Lees het volledige artikel (€) op nrc.nl.