100 dagen Trump: a boulevard of broken promises?

Het Amerikaanse systeem van ‘checks and balances’ stelt nog steeds grenzen aan de macht van president Trump. Zijn impulsiviteit en onvoorspelbaarheid is echter bepaald niet geruststellend. Dreigen is het ‘nieuwe normaal’ in het Amerikaans buitenlands beleid.

De eerste 100 dagen van Donald Trump als 45ste president van de Verenigde Staten zitten er op. Die eerste 100 dagen staan bekend als de ‘Bruidsdagen’; een term geïntroduceerd door Franklin D. Roosevelt toen hij, pas aangetreden tijdens de crisis van de jaren dertig, zijn ‘New Deal’ introduceerde. Het is de periode waarin een nieuwe president met het krediet van zijn verkiezingsoverwinning op zak de politieke ruimte heeft zich te laten gelden en wetsvoorstellen door het Congres te loodsen.

Ook Donald Trump preludeerde op deze Bruidsperiode met zijn ‘honderd-dagencontract’ voor Amerika, waarin hij de Amerikanen een tiental wetsvoorstellen beloofde op die punten die hij tijdens zijn verkiezingscampagne centraal had gesteld. Een ‘contract’ dat een mix is van binnenlands- en buitenlandspolitieke zaken, met de afschaffing van Obamacare, het sluiten van de grenzen voor migranten uit ‘terror-prone’-landen (lees: Moslimlanden), de te bouwen muur richting Mexico en de aanpak van ‘oneerlijke’ handelspraktijken als meest opvallende, maar niet verrassende kernpunten.

Voorbij de verkiezingsretoriek
Wat valt er na 100 dagen Trump te zeggen over het beleid van zijn administratie, in het bijzonder wat betreft het Amerikaans buitenlands beleid? Die vraag is extra relevant in het licht van de verkiezingsretoriek van de kant van de nieuwe president; retoriek die na zijn aantreden bij verschillende gelegenheden via vooral Twitter herhaald werd. De boodschap ‘America first’ beloofde een buitenlands beleid waarin het harde Amerikaanse eigenbelang boven alles zou gaan. Uitspraken over klimaatverandering, oneerlijke handel, de NAVO, de Europese Unie, Rusland en China, de nucleaire deal met Iran, etc. schetsten een Amerika dat zich (verder) zou distantiëren van het multilaterale bestel en zijn traditionele partners en bondgenoten, dat niet langer bereid was mondiale verantwoordelijkheid te dragen en dat alleen handelend zou optreden als dat genoemde harde Amerikaanse eigenbelang op het spel stond.

Dit artikel van Jan Rood is gepubliceerd in de Internationale Spectator. De volledige tekst is hier te lezen.