Bezetting en de staat Israël
In deze policy brief analyseren auteurs Erwin van Veen en Samar Batrawi de juridische, morele en fysieke stand van zaken van het Israëlisch-Palestijns conflict en pleiten voor het vergroten van inspraak en tegenspraak in zowel het Israëlische als het Palestijnse politieke debat om de dominantie van rechtsreligieus-nationalistisch conservatisme in Israël en oligarchische repressie in Palestina te doorbreken.
Het Israëlisch-Palestijns conflict is in zijn 70e jaar. De Oslo-akkoorden als route naar duurzame vrede zijn mislukt. De Israëlische strategie van stapsgewijze annexatie van de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem is illegaal en immoreel, maar roept weinig effectieve Palestijnse of internationale weerstand op. Dit komt deels door het niet-representatieve karakter van zowel de Palestijnse Autoriteit (PA) als Hamas. Maar de belangrijkste barrière voor vrede is vandaag de dag het onderdrukken van kritiek, inspraak en tegenspraak binnen de Israëlische en Palestijnse samenlevingen. Hierdoor is elk internationaal initiatief bij voorbaat kansloos. De Israëlische staat, de PA en Hamas hebben allen baat bij het voortduren van de status quo. Maar die resulteert in dagelijkse en grootschalige schendingen van de mensenrechten en, op termijn, meer conflict. Het Nederlandse beleid moet dan ook af van zijn ‘statelijke’ focus en de notie van gelijkwaardigheid van de conflictpartijen.
Radicaal omdenken is noodzakelijk. Effectief beleid vereist een focus op handhaving van de mensenrechten in zowel Israël als Palestina. Concrete beleidsinterventies die hierbij passen zijn grootschalige diplomatieke en financiële steun voor mensenrechtenorganisaties in Israël en Palestina, en het opzetten van een internationale conferentie om mensenrechtenschendingen publiekelijk aan de kaak te stellen op basis van adequate monitoring.
