Vrijwel onopgemerkt vlogen Amerikaanse Predators boven de Balkan in de jaren ’90. Het waren onbe-mande onbewapende vliegtuigen – drones geheten – die verkenningen uitvoerden en inlichtingen vergaarden over het conflict op de grond. Inmiddels is sprake van een wildgroei aan drones, voor zowel militair als civiel gebruik. Voor een luttel bedrag is immers in de supermarkt of speelgoedwinkel een drone verkrijg-baar, waarmee bijvoorbeeld de buurtbewoners in hun tuin bespied kunnen worden.
In de oorlogvoering hebben drones inmiddels een ware revolutie veroorzaakt. Hoewel vele krijgsmachten al enige jaren over drones beschikken, zijn ze over het algemeen tele operated, dus bediend door een mens. Dit laatste kan over grote afstand geschieden, bij voorbeeld vanuit Nevada in de Verenigde Staten naar Kunduz in Afghanistan. Nederland beschikt over onbewapende drones, die ingezet kunnen worden voor verkenning, inlichtingen en surveillance. Maar een land als de Verenigde Staten gebruikt al jarenlang ook bewapende drones, vooral voor het uitschakelen van terroristen. Over de rechtmatigheid hiervan bestaat veel dis-cussie. Deze bewapende drones zijn in ieder geval geen verboden wapens, maar de inzet in een gewapend conflict moet wel voldoen aan alle eisen (discriminatie en proportionaliteit) die het internationaal recht stelt, en tevens berusten op een erkende rechtsbasis. Vaak wordt wel vergeten dat drones ook veel personeel vergen. Zo is voor één Reaper niet minder dan 180 man militair personeel nodig.
