De wereld van Trump is doortrokken van kleingeestige achterdocht, ontkennen van feiten en benepen verwijt aan vijand én vriend dat ze VS ‘many many years’ afgezet en opgelicht hebben.
Donald Trump is onbenullig en bot genoeg om elke dag te blunderen, er is dus nog hoop op de definitieve uitglijder. Maar na de eerste tegenslag in Wisconsin niet te vroeg gejuicht – Ted Cruz is ook geen feest. Trump staat nog altijd ver voor, en we moeten zijn geblunder wel goed in de gaten blijven houden.
Ik ben tevreden dat Trump is uitgegleden over de abortuskwestie, maar zou ook willen dat hij hard wordt teruggefloten voor zijn buitenlandpolitieke geloofsbelijdenis. Die vat hij kort en krachtig samen met: America first. En het draait voortaan vooral om geld. Onlangs zette hij Saoedi-Arabië vast voor het blok: als hij president wordt, zal dat koninkrijk flink in de buidel moeten tasten voor de strijd die Amerika tegen IS voert, of het moet daar zelf de grondtroepen voor leveren. Japan en Zuid-Korea kunnen ook een rekening verwachten voor de Amerikaanse bescherming, ze moeten trouwens hun eigen kernwapens maar maken om zich Noord-Korea en China van het lijf te houden. Trump vindt: de manier waarop we hen nu zogenaamd beschermen, veronderstelt dat wij in control zijn en wereldwijd ook het aantal kernwapenlanden laag houden, maar is peperduur. En deze twee landen zullen, stank voor dank, die kernwapens voor de zekerheid toch wel eens aanschaffen.
Het buitenlands beleid naar model-Trump is eenvoudig: voor elke gunst moet stevig worden betaald, de Verenigde Staten als in te huren bewakingsbedrijf. Alle verdragen met het buitenland worden herzien, en er zullen er ook heel wat sneuvelen, want vele zijn Amerika een blok aan het been.
Voor ons is het belangrijkst dat Trump ook helemaal klaar is met de NAVO. ‘Unfair’ vindt hij de sterkste alliantie ter wereld, de Europese bondgenoten bijna allemaal voor klaplopers uitmakend. Wat hij dan wel wil, is niet helemaal duidelijk, behalve dat de kreet ‘America first’ hem uit het hart gegrepen is en dat hij de NAVO misschien nog wel wil inruilen voor een contraterreur-alliantie met landen die daar de beurs voor willen trekken. Ik wil trouwens niet het achterste van mijn tong laten zien, zegt Trump, want juist de onvoorspelbaarheid is de sterkste troef van een Amerikaanse president. Voor een president die al verklapt heeft dat hij een muur langs de Rio Grande wil bouwen (op kosten van Mexico) en de immigratie van moslims wil stilleggen een raadselachtige uitspraak, die woede heeft opgeroepen, en eerder totale onkunde verraadt dan geniaal strategisch inzicht.
De wereld van Trump is doortrokken van kleingeestige achterdocht, ontkennen van feiten en benepen verwijt aan vijand én vriend dat ze VS ‘many many years’ afgezet en opgelicht hebben. Dat zou je nog de minder gepolijste variant kunnen noemen van het breed gedragen oordeel dat van een leider inderdaad nu eenmaal altijd wat extra’s wordt verwacht, en de volgers daarvan profiteren. Maar daar staat tegenover dat de opbrengsten van het leiderschap door Trump cum suis schromelijk worden vergeten. Ja, sinds de Tweede Wereldoorlog sloot de VS met 69 landen een veiligheidspact. Die verdragen schiepen een netwerk dat vijf continenten omvat, een kwart van de wereldbevolking bestrijkt en een gebied dat 75 procent van de economische output van de wereld beslaat. In ongeveer 80 landen heeft Amerika 800 militaire bases of steunpunten, een ongeëvenaarde intelligence-positie en een grote vinger in de pap in het buitenlands beleid. Een onderzoek van Michael Beckley in International Security wijst uit dat dit de Verenigde Staten niet bepaald een blok aan het been is geweest: in 65 jaar heeft het de VS misschien maar vijf keer aan de rand van een oorlog gebracht.
Ik zou verder zeggen: veel gedoe, veel controle maar ook hééél veel America first.
