Waarom een Europese militaire rol in Oost-Azië een slecht idee is

Dit artikel verscheen eerder in het Atlantisch Perspectief nummer 2, 2022. 

In 2021 bezochten marineschepen van diverse Europese landen Oost-Azië. Daaronder waren zowel EU-landen Frankrijk, Nederland en Duitsland, als het Verenigd Koninkrijk, dat maar liefst een Carrier Strike Group stuurde. Het is niet verrassend dat dit in China tot negatieve reacties leidde. Op Chinese sociale media werden de betrokken landen door sommige ‘netizens’ (actieve internetgebruikers van o.a. sociale media) aangeduid met een historische term die verwijst naar een deels Europese troepenmacht die in 1900 China binnenviel om de Bokseropstand neer te slaan. De troepenmacht hield de hoofdstad Peking een jaar lang bezet. De hedendaagse marine-activiteiten van individuele Europese landen in de regio, die opereren los van een EU of NAVO kader, alsmede de AUKUS-defensiesamenwerkingsovereenkomst tussen Australië, het Verenigd Koninkrijk en de VS, worden in deze historische context gezien. Het Volksdagblad, spreekbuis van de Chinese Communistische Partij, sprak daags na de publicatie van een EU-beleidspaper voor de Indo-Pacific in april vorig jaar van een Europese ‘maritieme expansie.’ Verwijzend naar de Amerikaanse ‘omcirkelingsstrategie’ tegen China zag de krant de nieuwe EU-strategie als opmaat naar nauwere strategische samenwerking tussen Europa en de VS in de regio. De Europees-Chinese betrekkingen, sinds een aantal jaren aan het verslechteren, leken nu ook een maritiem-militaire dimensie te krijgen.

Lees artikel. 

Volg @Franspaulvdp en @Clingendaelorg op Twitter.